پیش‌بینی فرسودگی شغلی بر مبنای تاب‌آوری روانشناختی در پرستاران بر اساس جنسیت

سابقه و هدف: فرسودگی شغلی یک پدیده روان‌شناختی مزمن خستگی و بی‌علاقگی در محل کار است، از جمله عواملی که باعث سازگاری مؤثر با عوامل خطر می‌شود و می‌تواند نقش موثری در کاهش فرسودگی شغلی داشته باشد، تاب‌آوری است. این مطالعه با هدف پیش‌بینی فرسودگی شغلی بر مبنای تاب‌آوری با توجه به نقش متغیر جنسیت انجام شد. مواد و روش‌ها: این پژوهش از نظر نوع هدف کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری اطلاعات و ارتباط بین متغیرها جزء پژوهش‌های توصیفی از نوع هم‌بستگی است. در این مطالعه 140 نفر از پرستاران شاغل در دو  بیمارستان شهر سمنان به روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. اطلاعات لازم با استفاده از دو پرسش‌نامه مقیاس تاب‌آوری کانر- دیویدسون و فرسودگی مسلش جمع‌آوری شد. یافته‌ها: با توجه به نتایج، میانگین فرسودگی شغلی در زنان بیش‌تر از مردان بود. هم‌چنین بین تاب‌آوری و جنسیت با خرده‌مقیاس‌های فرسودگی شغلی هم‌بستگی منفی و معناداری مشاهده گردید، جنسیت و تاب‌آوری توانستند در مجموع 51 درصد  فرسودگی شغلی را پیش‌بینی کنند، در آزمون  t مستقل هم تفاوت معناداری در همه متغیرها در زنان و مردان مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: با توجه به این‌که تاب‌آوری و جنسیت از عوامل پیش‌بینی‌کننده فرسودگی شغلی می‌باشند پیشنهاد می‌گردد از افراد با ظرفیت تاب‌آوری بالاتر استفاده شود و هم‌چنین در خصوص پرستاران زن نیز اهمیت دادن به شاخص‌های رضایت شغلی و تلاش در جهت بهبود آن شاخص‌ها، می‌توان فرسودگی شغلی آنان را کاهش داد